Eg eiti Niklas hjá Pena,
og eg eri fjøruti ár,
mín kona er Marin Malena,
hon fylti trýss í gjár;
tó eg elski Marin Malenu,
– helst tá hon ei er í nánd –
eg næstan aldri meg veni
undir hennara jarnhørðu hond.
Fyrstu ferð eg kendi,
at hon ein gívur var,
var brúdleypsdagin:
Hon brendi rúsdrekkakortið hjá mær.
Tá skuldi eg aldri havt talað,
tí klovan hon langaði mær
í skallan, so alt fór at mala
– á, Marin Malena hjá mær.
Eg tori ei síðan at siga
annað enn: Góða hjá mær.
Hvat ið hon enn man meg biðja,
so fær hon sama svar.
Biður hon meg vaska blæður
ella klóra á rygginum sær,
svari eg fúsur og glaður:
Ja, elskaða Marin hjá mær.
Um Marilyn Monroe segði:
„Niklas, eg eri so køld”,
hugtungur svarað eg hevði:
„Eg tori ikki í kvøld.
So høgt eg enn man seta
viðgitna krovið á tær;
eg noyðist tó hægri at meta
Marin Malenu hjá mær”.
Nú kunnu tit kanska halda
at tað er so synd í mær,
men ein er sum øllum man valda.
Hann hjálpir nokk eisini mær.
– Tí man eg aldri meg vena,
um enn hon dúgliga goyr,
mín elskaða Marin Malena,
– eg veit, at hon einaferð doyr.